Ένας ελέφαντας εξαφανίζεται κάθε 15 λεπτά και η Μπίγκελοου έχει κάτι να πει γι’αυτό

Δυο χρόνια μετά την (εμπορική και) καλλιτεχνική επιτυχία του «Zero Dark Thirty», που την έφτασε (ξανά, μετά το 2010 με το «The Hurt Locker») μέχρι τα Όσκαρ, η Κάθριν Μπίγκελοου επιστρέφει με κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ οσα μας είχε συνηθίσει. Όχι, δεν εννοούμε τη νέα μεγάλου μήκους της ταινία, με τίτλο «The True American» που θα αφηγηθεί την ιστορία του Αμερικανού στρατιώτη Μπόου Μπεργκντάλ, που πιάστηκε αιχμάλωτος των Ταλμπιμπάν από τα μέσα του 2009, για να αφεθεί ελεύθερος 5 χρόνια μετά, μόλις τον περασμένο Μάιο.

Εννοούμε την μικρού μήκους ταινία της, με τίτλο «Last Days», που βασίζεται στην τεχνική του κινουμένου σχεδίου, ένα ενοχλητικό φιλμ που μιλάει για την εκμετάλλευση των ελεφάντων για τους χαυλιόδοντές τους, που οδηγεί στην εξαφάνιση του είδους, αλλά και πως αυτό το «εμπόριο» συνδέεται με την τρομοκρατία. Ένα πανέμορφο δείγμα από μια γυναίκα που έχει δείξει οτι δεν φοβάται να λερώσει την κάμερά της.

Δείτε το εδώ.

.

Κινηματογραφικοί ήρωες στα εγκόσμια

Ο Ντέιβιντ Ίρβιν είναι ένας ιδιαίτερος αυτοδίδακτος καλλιτέχνης, που είναι γνωστός για τα γκόθικ αισθητικής γλυπτά του, αλλά κυρίως για την εικαστική του δουλειά, την οποία ο ίδιος περιγράφει ως «ξανα-σκηνοθετημένοι πίνακες ζωγραφικής».

Στους πίνακες που ακολουθούν, ο Ίρβιν δημιούργησε μια σειρά από σχέδια που βασίζονται σε γνωστά μοτίβα πινάκων ζωγραφικής, στα οποία προσθέτει αναγνωρίσιμους ήρωες της σύγχρονης ποπ κουλτούρας.

«Χέρτσογκ, μην τρέχεις»

«From One Second to the Next». Έτσι βαφτίστηκε το μικρού μήκους ντοκιμαντέρ του Βέρνερ Χέρτσογκ, που έγινε κατα παραγγελία μιας εταιρείας τηλεπικοινωνιών για την επίπτωση που μπορεί να έχει ένα κινητό τηλέφωνο, όταν αυτό χρησιμοποιείται από έναν οδηγό στο δρόμο.

Ο Χέρτσογκ δέχθηκε με χαρά την πρό(σ)κληση, λέγοντας πως «υπάρχει μια ολόκληρη κουλτούρα που μπορεί να αφυπνήσει έναν οδηγό έτσι ώστε να μην χρησιμοποιεί το κινητό του παράλληλα με το τιμόνι. Σε ένα μονάχα δευτερόλεπτο, οι ζωές μπορούν να αλλάξουν για πάντα, αν όχι να χαθούν».

Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν τρομακτικό. Επικεντρώνεται σε τέσσερις περιπτώσεις (τέτοιων) ατυχημάτων, κάποιων από αυτών θανάσιμων. Η κάμερα κοιτάει κατάματα τα πρόσωπα τόσο των θυμάτων, όσο και των «θυτών», περιγράφoντας τόσο τις κρίσιμες στιγμές, όσο και το τι επακολούθησε.

Περισσότερα από 40.000 σχολεία το έχουν εντάξει στο πρόγραμμά τους, και εκατοντάδες οργανισμοί  και υπηρεσίες επιθυμούν να διοργανώσουν διαλέξεις πάνω σε αυτό το ζήτημα, με αυτή την αφορμή.

Δείτε το:

Η ανατομία ενος γκαγκ (του Ζακ Τατί)

Ελάχιστοι δημιουργοί είναι εκείνοι που έχουν δημιουργήσει ένα ολόδικό τους σύμπαν, το οποίο μπορεί να γίνει αυτόματα αναγνωρίσιμο από ένα ενεργό και έμπειρο κινηματογραφικό μάτι. Ένας όμως είναι εκείνος, ο οποίος μπορεί να καυχηθεί για ένα ιδιαίτερα προσωπικό σύμπαν – ο Ζακ Τατί.

Γεμάτο χρώματα, σχέδια και αυστηρές γραμμές που παίζει με τα συναισθήματα του θεατή είτε με μουσική, είτε δημιουργώντας καδραρισμένα ολιγόλεπτα σκετσάκια που λειτουργούν ιδεατά σε μια 90 λεπτών αφήγηση. Είναι δύσκολο οι ταινίες του Τατί να περιγραφούν με κινηματογραφικούς όρους, γιατί δεν υπάρχει κάτι όμοιό του, ή τουλάχιστον που να έχει προηγηθεί αυτής της αισθητικής και της τεχνοτροπίας.

Πρόσφατα, η Criterion Collection κυκλοφόρησε μια κασετίνα με το σύνολο της φιλμογραφίας του, αλλά και με ένα βίντεο ως συμπλήρωμα που αφηγείται το πως ο Τατί μπορεί πολύ εύκολα να παίξει με την εικόνα και να δέσει την προσοχή του θεατή με ένα μονάχα αστείο (και συχνά επαναλαμβανόμενο) γκαγκ.

Ο κυριος Ιλό (ο χαρακτήρας που έφτιαξε ο Ζακ Τατί σαν κεντρικό ήρωα των ταινιών του) σε όλο του το μεγαλείο.

Η σπάνια τηλεοπτική δουλειά Μάρτιν Σκορσέζε-Στίβεν Σπίλμπεργκ

Πρόκειται για δυο από τους πλέον σημαντικότερους εν ενεργεία Αμερικανούς σκηνοθέτες, που συναντήθηκαν τηλεοπτικά κάτω από μια ανορθόδοξη ομπρέλα την δεκαετία του ’80, και αφού είχε προηγηθεί η χρυσή δεκαετία τους. Ο λόγος για τον Στίβεν Σπίλμπεργκ και τον Μάρτιν Σκορσέζε. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.

Εν έτει 1985, και αφού είχε ταράξει τα νερά του μέινστριμ σινεμά με τα «Σαγόνια του Καρχαρία», το «Ε.Τ., ο Εξωγήινος», τις «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου» και τα δυο πρώτα κεφάλαια του «Ιντιάνα Τζόουνς», ο πάντα ανήσυχος Στίβεν Σπίλμπεργκ αποφασίζει να βουτήξει στα αβέβαια –και τότε ανεξερεύνητα ακόμη γι’ αυτόν- νερά της μικρής οθόνης.

Το 1983 συζητάει και τελικά προχωράει στην σκηνοθεσία ενός επεισοδίου της «Ζώνης του Λυκόφωτος», αλλά δυο χρόνια αργότερα φτιάχνει το δικό του «σκοτεινό τηλεοπτικό βασίλειο» που ακούει στον τίτλο «Amazing Stories», ένα κοντινό θεματικά τηλεοπτικό συγγενή του «Twilight Zone» και των «Ιστοριών από την Κρύπτη».

Ένα χρόνο αργότερα και αφού ο Μάρτιν Σκορσέζε έχει ήδη κερδίσει ένα Χρυσό Φοίνικα για τον «Ταξιτζή» του και έχει κατά πολλούς ολοκληρώσει το αριστούργημά του, «Οργισμένο Είδωλο», και το πλέον παρεξηγημένο του δοκίμιο πάνω στην κωμική φύση του ανθρώπου με τον «Βασιλιά της Κωμωδίας», αποφασίζει να στραφεί και ο ίδιος στην τηλεόραση και βρίσκει καταφύγιο στο τηλεοπτικό «παιδί» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, σκηνοθετώντας 2 επεισόδιά του.

Το επεισόδιο με τίτλο «Mirror, Mirror» προβλήθηκε το 1986, με μια ιστορία που αφηγείται την ιστορία ενός συγγραφέα τρομακτικών μυθιστορημάτων. Ο συγγραφέας, τον οποίο υποδυόταν ο Τιμ Ρόμπινς, καταδιώκεται από έναν μυστηριώδη άντρα τον οποίο μπορεί να δει μονάχα μέσα από τον καθρέφτη του.

Το επεισόδιο αυτό δεν είναι πλήρως αντιπροσωπευτικό του στυλ κινηματογράφησης που έχτισε πριν και μετά από αυτό ο Μάρτιν Σκορσέζε, είναι πάντως ένα δείγμα του πολυεπίπεδου ταλέντου του.

«Διάλεξε ταινία, αφαίρεσε ένα γράμμα, δώσε μια μικρή περιγραφή της πλοκής»: αυτή ήταν η αποστολή όσων συμμετείχαν στο σχετικό reddit πριν από λίγες μέρες αλλά ο illustrator Austin Light το πήγε ένα βήματα παραπέρα και σχεδίασε μία εικόνα για κάθε «πειραγμένο» τίτλο ταινίας. Τα αποτελέσματα είναι απολαυστικά:

«The Princess Ride»

«Obocop»

«Rave»

«Men»

«Finding Emo»

«Ron Man»

«Jurassic Par»

«Harry Otter»

«Pup Fiction»

«Pretty in Ink»

«Star Wars: A New Hoe»

«Ad Max»

«Beauty and the Beat»

«Scram»

«Dive»

«Mr & Mrs Sith»

«Oh Bother, Where Art Thou?»

«Lord of the Rigs»

«Aging Bull»

«The Fat and the Furious»

«T»

Αφίσες… τρόμου!

 

Με αφορμή το (ολοένα και πιο δημοφιλές εκτός ΗΠΑ) Halloween, τσεκάρετε τις γνώσεις σας για τις ταινίες τρόμου προσπαθώντας να μαντέψετε ποια ταινία κρύβεται πίσω τους…

 

Τα 6 πρόσωπα της «Xenia»

Ήρθε σαν ένα αστέρι που πέφτει την προηγούμενη εβδομάδα στις ελληνικές αίθουσες. Φωτεινό, αισιόδοξο μα πάνω απ’ όλα ακτινοβόλο. Αυτό είναι το παραμύθι του Πανου Χ. Κούτρα, που με την «Xenia» κατάφερε να συνδυάσει μια δραματική Οδύσσεια δυο αδελφών από την Αλβανία να βρουν τον Έλληνα πατέρα τους, ιταλικά τραγούδια περασμένων δεκαετιών, και μια σουρεαλιστικά πανέξυπνη συρραφή εικόνων.

Και αυτοί είναι οι έξι του ήρωες.

    

Η ταινία κυκλοφορεί από την Feelgood Entertainment.

Ο Χίτσκοκ και οι «εφιάλτες» του

Ο Οκτώβριος για την αμερικανική τηλεόραση είναι ο μήνας όπου οι διευθυντές προγράμματος βάφουν τις νύχτες των τηλεθεατών με τα πιο «αιματηρά» χρώματα, παίζοντας με τις αντοχές και τις φοβίες τους. Ένας τέτοιος διδάξας, που σχεδόν «πήρε» πάνω του όλη τη δεκαετία του ’50 και του ’60 με τις σκοτεινές δημιουργίες του είναι ομολογουμένως ο Άλφρεντ Χίτσκοκ.

Το 1966, ο Βρετανός auter, είχε δώσει μια (20λεπτη) συνέντευξη σε αγγλικό δίκτυο, όπου μεταξύ άλλων δήλωσε πως «διαχειρίζεται και εμπορεύεται εφιάλτες».

Την ίδια περίοδο που ο Χίτσκοκ γύρισε το «Κυνήγι του Κλέφτη», τον «Δεσμώτη του Ιλίγγου», το «Ψυχώ» και την «Σκιά των Τεσσάρων Γιγάντων», σκηνοθέτησε παράλληλα και 17 επεισόδια από την τηλεοπτική του πρόταση με τίτλο «Ο Άλφρεντ Χίτσκοκ παρουσιάζει» μεταξύ του 1955 και του 1961. Αυτό που αποκαλύπτει στη συνέντευξη είναι το γεγονός οτι οι δυο αυτές δουλειές, μόνο διαφορετικές δεν ήταν. Η τηλεόραση, όπως ισχυρίζεται, τον βοήθησε (με διαφορετικό τρόπο σε κάθε περίπτωση) για να εξοικονομήσει ή να βρει διαφορετικούς τρόπους γυρίσματος για τις επόμενες ταινίες του.

Δηλώσεις, που την εν λόγω περίοδο, θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν έναν σκηνοθέτη, που αργότερα ονομάστηκε ως ένας εκ των σημαντικότερων δημιουργών, και το «Vertigo» του (που γυρίστηκε εκείνη την περίοδο) να θεωρείται από τις πλεον αρτιότερες ταινίες στην παγκόσμια κινηματογραφική ιστορία, τον έκαναν να μοιάζει τολμηρός και καινοτόμος.

Ο Λεός Καράξ πρωταγωνιστεί στο νέο τεύχος του ΣΙΝΕΜΑ

Την ώρα που οι Νύχτες Πρεμιέρας ετοιμάζονται να παρουσιάσουν ένα υπέροχο κινηματογραφικό πορτρέτο του πιο μυστηριώδους Γάλλου σκηνοθέτη, του Λεός Καράξ («Οι Εραστές της Γέφυρας») με την προβολή του ντοκιμαντέρ «Μr. X», το περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ σας προσφέρει την ευκαιρία να μυηθείτε στο μοναδικό του έργο με δύο ταινίες: το ντεμπούτο του, «Boy Meets Girl», στην πρώτη του κυκλοφορία στην Ελλάδα, και το τελευταίο του φιλμ, «Holy Motors».

Boy Meets Girl (1984)

Ο Αλέξ είναι ένας νεαρός άντρας που παραμένει παιδί κι όμως την ίδια στιγμή (νομίζει πως) έχει μάθει τα πάντα για την αγάπη: τον κεραυνοβόλο έρωτα από το άκουσμα μιας φωνής, τους επώδυνους χωρισμούς, τα μέχρι θανάτου πάθη.

Περιπλανώμενος σε ένα νυχτερινό Παρίσι που θαρρείς οτι κατοικείται από υπνοβάτες, ο ήρωας του Καράξ θα προσπαθήσει να ζήσει (όπως σε) ένα όνειρο και θα προσφέρει τον Απόλυτο Έρωτα σε μία υπέροχη Μιρέιγ Περιέ.

Ανάμεσα σε τραγούδια της Μπαρμπαρά, του Μπόουι και του Γκενσμπούρ, ο Καράξ τελικά καταφέρνει να χωρέσει το ρομαντικό ιδανικό ενός μεγάλου έρωτα στην πικρή συνειδητοποίηση ενός κόσμου όπου κάθε γέφυρα επικοινωνίας είναι πρόσκαιρη παρηγοριά.

Holy Motors (2012)

Ένας αινιγματικός άντρας υποδύεται διαφορετικά άτομα και γεύεται για λίγο τις ζωές τους, αντανακλώντας μερικές από τις πιο εξεζητημένες πτυχές της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Αξιοποιώντας τις χαμαιλεόντειες ερμηνευτικές ικανότητες του Ντενί Λαβάν, ο Καράξ μετατρέπει το υπέροχα sui generis «Holy Motors» όχι μόνο σε μια μεταφορά πάνω στην ανθρώπινη ζωή ως μια διαρκή παράσταση στην οποία καθένας μας επωμίζεται ασταμάτητα προσωπεία αλλά, κυρίως, σε μια ερωτική επιστολή προς την ίδια την τέχνη του σινεμά, την ψευδαισθησιακή της δύναμη και τον παθιασμένο τρόπο με τον οποίο υπερασπίζεται το δικαίωμα στο όνειρο.

Ένα κινηματογραφικό ταξίδι χωρίς προβλέψιμο προορισμό, αλλά με αθεράπευτη ηδονή για την ίδια τη διαδρομή.